พอแจ่มแจ้งแสงเงินเงาระยับ
ดาวเดือนดับเด่นดวงพระสุริย์ใส
ถึงปากช่องคลองสำโรงสำราญใจ
พอน้ำไหลขึ้นเช้าก็เข้าคลอง
เห็นเพื่อนเรือเรียงรายทั้งชายหญิง
ดูก็ยิ่งทรวงช้ำเป็นนำ้หนอง
ไม่แม้นเหมือนคู่เชยเคยประคอง
ก็เลยล่องหลีกมาไม่อาลัย
กระแสชลวนเชี่ยวเรือเลี้ยวลด
ดูค้อมคดขอบคุ้งคงคาไหล
แต่สาชลเจียวยังวนเป็นวงไป
นี่หรือใจที่จะตรงอย่าสงกาฯ
Written while journeying from his engaged
and foreseeing complications ahead
Arriving as daybreak mixed gloom with light
before the Eastern Channel, I was thrilled
and entered with the morning and the tide.
With fellow boaters those waters were filled,
both men and women. These latter I eyed,
but none resembled you, whom I once held
and so, undesiring, away I plied.
The current purled and eddied, caught my prow,
and swept me veering for the other side.
If even water in such whorls will flow —
then will Love’s course run straight? Do not think so.
about the author