Τα δέντρα

Argyris Stavropoulos

Μέσα στα μάτια μου φύτρωσαν δυο δέντρα.

Διαφορετικά μεταξύ τους, όσο μπορώ να συμπεράνω,

απ’ τη γεύση που αφήνουν οι ρίζες τους στον ουρανίσκο μου.

Το πως μεγάλωσαν σε τόσο μικρό διάστημα

είναι απορίας άξιον.

Τα παρακολουθώ καθημερινά απ’ όταν ήταν

δυο τόσο δα μικρά σποράκια.

Τώρα στις φυλλωσιές τους έχουν φτιάξει φωλιές τα πουλιά,

στα κλαδιά τους έχουν κρεμάσει

κούνιες κι αιώρες τα παιδιά,

ενώ γέροι κάθονται στα ζυγωματικά μου παγκάκια

και όλη μέρα δε σταματούν να λένε

τα αρθριτικά τους παράπονα.

Ήρθαν και κάποιοι με άσπρες μπλούζες,

ειδικοί της γεωπονίας απ’ ό,τι κατάλαβα,

και τα περιεργάζονταν επί ώρες

μια και παρόμοια είδη δέντρων

δεν είναι καταγεγραμμένα, άκουσα να λένε,

σε κανένα βιβλίο της παγκόσμιας δεντροκομίας.

Δεν μπορεί παρά να νιώθω περήφανος

για τα δέντρα που φύονται εντός των οφθαλμών μου.

Τι κρίμα όμως που έχω τα χέρια μου σταυρωμένα και δεν μπορώ

ούτε να τ ‘αγγίξω.

Ας μην είχα τουλάχιστον το στόμα μου γεμάτο ρίζες και χώμα

να τους τραγουδούσα δυο τραγούδια.

Ένα για το κάθε μου μάτι.

The trees

translated by Gigi Papoulias

Two trees have sprouted from my eyes.

Each one is different, far as I can tell,

by the taste of their roots in my mouth.

How they grew in such a small amount of time

is a wonder.

I’ve been observing them every day

since they were tiny seeds.

Now birds have built nests in the leaves,

children have hung swings and hammocks

from the branches,

while on my cheeks, old timers recline on benches

complaining all day

about their arthritic conditions.

Some people with white coats came along,

arborists, far as I could tell,

and for hours they examined the trees

as this species has never been recorded,

I heard them say,

in any books of dendrology.

I can’t help but feel proud

of the trees that grow from my eyes.

What a shame that my arms are crossed

and I can’t reach up to touch them.

If only my mouth wasn’t filled with roots and dirt

I could sing them two songs.

One for each eye.

about the authors