Τα δέντρα
Μέσα στα μάτια μου φύτρωσαν δυο δέντρα.
Διαφορετικά μεταξύ τους, όσο μπορώ να συμπεράνω,
απ’ τη γεύση που αφήνουν οι ρίζες τους στον ουρανίσκο μου.
Το πως μεγάλωσαν σε τόσο μικρό διάστημα
είναι απορίας άξιον.
Τα παρακολουθώ καθημερινά απ’ όταν ήταν
δυο τόσο δα μικρά σποράκια.
Τώρα στις φυλλωσιές τους έχουν φτιάξει φωλιές τα πουλιά,
στα κλαδιά τους έχουν κρεμάσει
κούνιες κι αιώρες τα παιδιά,
ενώ γέροι κάθονται στα ζυγωματικά μου παγκάκια
και όλη μέρα δε σταματούν να λένε
τα αρθριτικά τους παράπονα.
Ήρθαν και κάποιοι με άσπρες μπλούζες,
ειδικοί της γεωπονίας απ’ ό,τι κατάλαβα,
και τα περιεργάζονταν επί ώρες
μια και παρόμοια είδη δέντρων
δεν είναι καταγεγραμμένα, άκουσα να λένε,
σε κανένα βιβλίο της παγκόσμιας δεντροκομίας.
Δεν μπορεί παρά να νιώθω περήφανος
για τα δέντρα που φύονται εντός των οφθαλμών μου.
Τι κρίμα όμως που έχω τα χέρια μου σταυρωμένα και δεν μπορώ
ούτε να τ ‘αγγίξω.
Ας μην είχα τουλάχιστον το στόμα μου γεμάτο ρίζες και χώμα
να τους τραγουδούσα δυο τραγούδια.
Ένα για το κάθε μου μάτι.