Unha cantiga
María do Cebreiro
A túa voz está chea de trigo
e de mapoulas. O amor é unha ficción,
unha ficción antiga. Relouca,
voz escura, ata volverte clara.
Trae onda ti todos os climas
de todas as árbores da terra.
A túa voz está chea de trigo
e de mapoulas. Eidos, veigas de millo
corren a esgalla pola túa voz.
Non sufrir nada, non esperar nada:
ese é corazón das paredes
de cal. Relouca, voz aguda,
ata facerte grave. Vólveme libre
e escrava ao mesmo tempo. O amor
é unha ficción, unha ficción escura.
Entedemos a sede cando non temos auga.
Entendemos a fame cando non temos pan.
A Hymn
translated by Jacob Rogers
Your voice is full of wheat
and poppies. Love is a fiction,
and an ancient one, too. Yearn,
dark voice, till you turn bright.
Cast upon yourself all the climes
of all the trees on Earth.
Your voice is full of wheat
and poppies. Farms, corn fields
flow freely on your tongue.
Suffering nothing, expecting nothing:
that is the essence of limestone
walls. Yearn, sharp voice,
till you turn rough. Free me and
enslave me simultaneously. Love is
a fiction, and a dark one, too.
We understand thirst when there’s no water.
We understand hunger when there’s no bread.
about the author
