perderei a cabeza o día que non vos teña canda min

---

Lara Dopazo Ruibal

perderei a cabeza o día que non vos teña canda min

é máis:

perderei a cabeza

camiñarei sen rumbo

polos bordos dos pratos esportelados

camiñarei

polo muro pequeno da horta

comido polo verdello

falarei soa

máis do que xa falo

e pode que deixe de me vestir

ou me vista en exceso

perderei os ollos.

o día que vos perda

perderei todo o que me cinguiu

o que fun

porque sei, desde sempre

que hei perder a cabeza

e a dor será unha dor punzante

e continua

na comisura dos ollos

nas costuras do peito

— entón, xa si

rebentado

explotarei de negrura cara dentro

e as estelas dos vosos retratos

quedarán cravadas

nos órganos máis descoñecidos

— nos riles, no fígado

nos pulmóns

só sei unha cousa:

perderei a cabeza

o día que non esteades comigo.

serei viúva de viuvez imposible

mais non orfa

porque as orfas xa non visten loito

e eu

eu vestirei loito por vós

e vestirei loito por min.

deixarei que as tellas caian

sobre as caixas do peixe frío

que caian limóns enormes

de todas as árbores

perderei a cabeza.

é máis:

pecharei a casa como unha pantasma

poñerei todo o ouro e durmirei con el

porque aínda terá a vosa calor

e unha vez á semana

chamarei por teléfono a números descoñecidos,

abrirei as cartas

unha a unha

para deixalas sen ler

 

i will lose my head the day i don’t have you with me

---

Translated by Laura Cesarco Eglin

i will lose my head the day i don’t have you with me

also:

i will lose my head

i’ll walk about aimlessly

along the edges of the chipped plates

i’ll walk

along the small walls of the vegetable garden

eaten by the moss

i’ll talk to myself

more than i already do

and i may stop getting dressed

or get dressed in excess

i’ll lose my eyes.

the day i lose you

i’ll lose everything that bound me

everything that was me

because i’ve always known

that i’ll lose my head

and the pain will be a sharp pain

and continue

in the corner of my eyes

in the seams of my chest

— then, when already

bursting

i will implode with darkness

and the splinters from your portraits

will be nailed on

the most unknown organs

— on my kidneys, on my liver

on my lungs

i only know one thing:

i’ll lose my head

the day you are not with me.

i’ll be a widow of impossible widowhood

but not an orphan

because orphans don’t wear mourning dress

and i

i’ll wear mourning dress for you

and i’ll wear mourning dress for me.

i’ll let the tiles fall

over the crates of cold fish

let the enormous lemons fall

from all the trees

i’ll lose my head.

also:

i’ll haunt the house like a ghost

i’ll put on all the gold and sleep with it on

because i’ll still have your warmth

and once a week

i’ll call unknown numbers,

i’ll open letters

one by one

to leave them unread

 

about the authors